جلوگيري از کپي کردن مطالب

ژرف ترین ، پیچیده ترین ودیرینه ترین متن عالی و بس متعالی عرفان ایرانی سده ی چهارم مهشیدی است که برای نخستین باراز تازی به پارسی گزارده شده است . در این اثر عرفانی ، ناب ترین معانی و مفاهیم عرفانی آمده و موضوع آن «عشق الهی» است ! گفتگویی عاشقانه میان حضرت آفریدگار و انسان!عشقی میان خالق و مخلوق! چنان که حضرت آفریدگار هستی می فرماید : « ای عبد ! با همه ی عشق دوستت دارم ! برایت متجلی می شوم ! هیچ چیزی را برایت نمی پسندم تا با من محادثه کنی و همانی باشی که برآن متجلی می شوم ! تا حکمت تجلی باشی و من و تو عاشق و ناظر یکدیگر باشیم ! ای عبد ! با همه ی معنای حیا ، از تو شرم دارم که از وراء حجاب ، امر و نهی ات کنم !».